به پایان سال ۱۴۰۱ نزدیک میشویم. در نبود تشکلات مستقل کارگری، “نمایندگان کارگری” در نهادهای دست‌ساز حکومتی به تکاپو افتاده تا همچون سالهای گذشته با دولت و کارفرمایان بر سر تعیین حداقل دستمزد “چانه زنی” کنند. اما هم دولت و هم این نمایندگان خودخوانده بخوبی میدانند که بعد از اتمام این سیرک شناخته شدهْ آنها سرانجام دستمزدی بسیار پایین‌تر از نرخ تورم و سبد معیشت واقعی را به کارگران تحمیل میکنند و دو باره نمایندگان دولت با اعلامِ “یک خبر بسیار خوب برای جامعه کارگران و “نمایندگان کارگران” با اعلام اینکه در “شرایط سخت، موفقیت مهمی” را به دست آوردند به خانه برمیگردند تا سالی دیگر همین شامورتی بازی را تکرار کنند.
اما کارگران مجبور نیستند که به این خیمه شب بازی تن دهند. همه شواهد نشان میدهد که سال ۱۴۰۲ میتواند سال بسیار متفاوتی از سالهای گذشته باشد. سال ۱۴۰۲ از یک طرف، سالی است که به گفته یکی از نمایندگان پیشین مجلس شاید “یکی از بدترین سالهای اقتصادی کشور باشد و باید کمربندها را محکم ببندیم. ” از طرف دیگر، سال جدید بقول احمد توکلی، این سیاستمدارِ کهنه کار حکومتی و عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، میتواند سالی باشد که “فقرا” بریزند و “کاسه و کوزه همه را جمع” کنند. اما صرفنظر از این تحلیل‌های دار و دسته حکومتیان، واقعیت آنست که مبارزه برای افزایش دستمزد در اوضاع و احوالی صورت میگیرد که میلیون‌ها انسان کارگر و مزدبگیر چهار ماه است که در یک جنگ تمام عیار خیابانی توام با اعتصابات کارگری و کسبه در اقصا نقاط ایران با حاکمان درگیر بوده‌اند.
اگرچه دست‌اندرکاران حکومتی بیش از گذشته شمشیر را از رو بسته و هرگونه صدای آزادی‌خواهی و حق‌طلبی را با زندان و شکنجه و گلوله در خیابان پاسخ میدهند. اما این جمعیت میلیونی نیز قصد عقب‌نشینی نداشته و براستی ” این جنبش را سر بازایستادن نیست”. بهمین خاطر تظاهرات و اعتصابات کارگران در روزها و ماه‌های آینده حتی برای بهبود امرمعاش ، دیر یا زود، رنگ و بوی این فضای اعتراضی را بخود گرفته و حامل این خشم انقلابی خواهند بود. بارقه‌های این فضای انقلابی در بیانیه پایانی تجمعات کارگران رسمی شرکت نفت بخوبی دیده میشود. آنجا که به دولت اخطار میکنند که ” ۲۷ دی‌ماه روز پایان است، این بارش آغاز سیل بنیان کن دلاور مردان صنعت نفت است.”
در چنین فضایی است که کارگران میتوانند و باید با تظاهرات خیابانی و اعتصابات در محل کار این بساط “خیمه‌شب‌بازی” و “مذاکره” ای که نمایندگان واقعی کارگران در آن جایی ندارند را افشا نمایند و نگذارند دولت، کارفرمایان و نمایندگان نهادهای دست‌ساز حکومتی بار دیگر دستمزدی چندین برابر زیر فقر را به آنها تحمیل نمایند. تنها هوشیاری و اراده جمعی کارگران و حمایت دیگر اقشار محروم و زحمتکش جامعه است که میتواند کارفرمایان و دولت حامی آنها را وادار به عقب نشینی نماید.
🔸هیئت تحریریه رسانه‌های اتحادیه آزاد کارگران ایران
