✍️ مرتضی شریفی
وزیر کار ادعا میکند که “نرخ بیکاری برای اولین بار در ۴۰ سال اخیر به ۷ درصد رسیده است”. این آقای نا شریف دروغ میگوید ولی از گفتن آن ابایی ندارد برای اینکه او میداند دروغ گفتن خود جوازی است برای ورود به حکومتی که دروغگویی و شارلاتانیسم از ارکان مهم آن هستند! همین چندی پیش بود که رییس دولتش، ابراهیم رییسی، در جمع دانشجویان گفت، “اما امروز شاهدیم که ریل پیشرفت اقتصادی در عرصه‌های مختلف در کشور در حال حرکت است”. و این در حالی است که حسین راغفر، اقتصاد دان نزدیک به حکومت “پیش‌بینی تاریکی” از سال آینده و از افزایش تورم به بالای شصت درصد؛ یک عضو کمیسیون کشاورزی مجلس از حذف شدن گوشت قرمز از سفره ۳۵ در صد از خانواده ها و رسانه حکومتی ایلنا از بازنشستگانی که ماه ها گوشت نمیخورند خبر میدهند. علاوه بر این، آمارهای رسمی بین‌المللی حکایت از آن دارد که ایران در سال ۲۰۲۲ به‌عنوان هشتمین کشور جهان با بالاترین رکورد شاخص فلاکت ثبت شده است و ظرف کمتر از دو دهه، شاخص فلاکت در کشور به بیش از دو برابر رسیده است!
حال اجازه دهید ببینیم ماجرای دروغگوییِ وزیر کار در باره نرخ بیکاری ۷ در صد چیست!
برای مردم کارکن و زحمتکش بیکاری بمعنی نداشتن شغل است ولی برای مراکز آمار سنجی حکومتی که جزیی از دستگاه دروغ پراکنی هستند بیکاری تعریف دیگری دارد! بر طبق محاسبات مرکز آمار ایران نرخ بیکاری عبارت از نسبت افراد بیکارِ در جستجویِ کار به کل افراد فعال جامعه (شاغل‌ها و کسانی که به دنبال شغل می‌گردند). بر مبنای این تعریف، نرخ بیکاری تنها زمانی می‌تواند کاهش یابد که یا افرادِ در جستجوی کار، شغل پیدا کنند و یا شمار افرادی که فعالانه در جستجوی کار هستند کاهش پیدا کند! بعبارتی دیگر، صدها هزار نفری که همه ساله بهر دلیلی از جستجو کردن برای کار نومید میشوند از لیست بیکاران حذف و در نتیجه نرخ بیکاری کاهش پیدا میکند! در این چشم بندی و حقه بازی از نوع حکومتی است که نرخ بیکاری در سال جاری به ۷ در صد رسیده است. این در حالی است که پیش‌تر مرکز پژوهش‌های مجلس نیز با اشاره به ناامید شدن جوانان از جستجوی شغل و غیرفعال شدن آنها اعلام کرده بود که نرخ واقعی بیکاری در کشور ۲.۵ برابر آمار رسمی است. علاوه بر این و بر طبق گزارشات کارشناسان اقتصادی، اگر ما ۳۰۵ میلیون بیکار در طی چهار سال گذشته را به تعداد بیکاران جمییت اضافه کنیم جمعیت واقعی بیکاری در پاییز سال جاری بالای ۱۸ در صد میرسد.
در اینجا باید به این نکته نیز اشاره کنیم که بر طبق گزارش مرکز آمار ۴۳ در صد از کل بیکاران در جستجوی کار در کشور دارای تحصیلات دانشگاهی میباشند و دراین میان نزدیک به ۹۰ درصد از زنان بالای ۱۵ سال ایران هیچ شغلی ندارند و حتی در مشاغل خانواده، مانند دامداری و کشاورزی نیز کار نمی‌کنند. آمارهای بانک جهانی نیز نشان می‌دهد که در میان کشورهای منطقه تنها عراق و یمن نسبت به ایران وضعیت بدتری از لحاظ اشتغال دارند.البته همه این آمارها در سیستم محاسباتی ارگانهایِ حکومتی چون مرکز آمار ایران جایی ندارند!
در خاتمه باید گفت واقعیات تلخ جامعه نظیر گرانی و تورم و بیخانمانی، سرکوب تمامی آزادی های اجتماعی از یکطرف، دزدی ها، فساد، اختلاس های نجومی هرروزهِ حاکمان از طرف دیگر آنچنان واضح است که این شامورتی بازی های حکومتی در باره نرخ بیکاری ۷ در صدی نمیتواند برای این حاکمان بدون شرف و انسانیت ذره ای آبرو دست و پا کند. در عین حال این وظیفه برای عهده هر انسان مبارز و آزادی خواهی است که از طروق مختلف و هرچه بیشتر این سیستم ضد انسانی و دست اندرکاران حکومتی را هرچه بیشتر در میان مردم زحمتکش و کارکن بی آبرو و افشا نمایند.
