این
شعر را بکتاش ابتین روز اعدام نوید افکاری نوشت :
زندگیام چون خواب پروانه کوتاه بود،
پرپر میزدم و هلهله میکردم،
و
آزادی مرا بە نام کوچکام صدا میزد،
از زیر چشم بند شبیه هم بودند،
مزدوران موظف و پایەی دار،
پاهای من اما
آزاد و رها
با مرگ میرقصیدند.
