از هلیه جدیر
فراموش کردن دردها ضرورت آدم‌ها و کار گذشت زمان است، اما فراموش کردنِ جنایات، زخم های ناسور مان را التیام می‌بخشد؟
نه! جنایت فراموش شدنی و بخشیدنی نیست.
اين جهان قصابخانه‌ى انسان
و ما تماشاچيانِ زنده بگور
آنقدر نعره سرداديم
تا آسمان درهايش را بست
زمين خون می‌نوشد و جان مى‌بلعد
انسان خون می‌ريزد و جان ميدَرَد
ما با گلو هاى دريده فرياد ميزنيم
ما تمام نمی‌شويم
ما دود می‌شويم…
و بعد فراموش می‌شويم؟
هیله جدیر
