اول ماه میِ امسال در شرایطی فرامیرسد که کارگران و دیگر مزدبگیران جامعه در سال گذشته هر روز به مصاف کارفرمایان و دولت حامی آنها رفتند. سال گذشته سال برپایی راهپیماییها و اعتصابات سه ماهه صدهزار کارگر پروژهای بود؛ سال برپایی مجامع عمومی؛ سالِ یازده بار تجمعات با شکوه فرهنگیان در بیش از صد شهر؛ سال “یکشنبههای اعتراضی” بازنشستگان. در آستانه اول می امسال کارگران پروژهای با اعتصاب مجدد خود؛ فرهنگیان با اعلام تجمعات اعتراضی در اول می؛ بازنشستگان با ادامه تجمعات “یکشنبههای اعتراضی” و بالاخره ادامه تجمعات اعتراضی از طرف دیگرِ مزدبگیران؛ همه اینها حکایت از جامعهای میکند که سر تسلیم شدن ندارد و اعلام کرده است که “تا حق خود نگیریم، از پا نمینشینیم”.
اما دست اندرکاران حکومتی به حربه همیشگی خود متوسل شدهاند؛ ایجاد جو ترس و وحشت؛ اخطار و دستگیری فعالین کارگری و دیگر فعالین اجتماعی در آستانه اول ماه می. احضاریهای برای رادا مردانی (روحاله) معلم و فعال صنفی صادر شده است مبنی بر اینکه باید روز ۱۱ اردیبهشت در شعبه ۱۰۱ دادگاه کیفری دو شهرستان دلفان حضور یابد؛ به خانواده های کارگران دستگیر شده، مرتضی صیدی، محمد ایران نژاد و نصراله امیرلو گفته شده است که “آنها را گرفتهاند تا روز جهانی کارگر بگذرد”؛ اوباشان امنیتی به آقای علی حسن بهامین، فعال صنفی در شهر یاسوج، حمله کرده و وقتی با مقاومت آقای بهامین و مردم مواجه میشوند او را آزاد میکنند در حالیکه هنوز در یک دستش دستبند است.
در این اوضاع و احوال است که علی رضا محجوب؛ دبیرکل تشکیلاتی که ضدیت آن با طبقه کارگر ایران زبان زد خاص و عام شده است از “جنبش اول ماه می” بعنوان جنبشی که “ماهیت فراملی داشته و روزی بینالمللی” است داد سخن میدهد! به اشخاصی مثل محجوب باید گفت که اول می همواره تداعی دنیایی است بدور از هرگونه استثمار و تبعیض و بی عدالتی. در این میان جایی برای چاپلوسی اشخاصی مثل او، از اول می، که تار و پودشان با یک سیستم اقتصادی- سیاسی چپاول گرخورره است نمیماند! سیستمی که در پرونده خود شلاق زدن، بهزندان انداختن و اعدام کارگران بخاطر برپایی اول مه را دارد.
تا آنجاییکه به تاریخچه اول می برمیگردد در سال ۱۸۸۹ به ابتکار نیروها و کارگران چپ و رادیکال گنگرهای با شرکت ۳۹۱ نماینده از ۲۰ کشور در شهر پاریس برگزار گردید. این کنگره، از اعتصاب پیشنهادی فدراسیون کار آمریکا که قرار بود به یادبود جانباختگان کارگر و برای پیگیری خواست ۸ ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ۱۸۹۰ صورت بگیرد، حمایت کرد.
مهم ترین تصمیم کنگره نیز در همین رابطه تصویب قطعنامهای بود که بر اساس آن روز اول ماه مه به عنوان روز جهانی کارگر و روز همبستگی بین المللی کارگران شناخته شد.
امسال کارگران در ایران و همه کشورها با برپایی هرچه با شکوهتر مراسم اول می بار دیگر نشان خواهند داد که اول می روز قدرت نمایی طبقه کارگر است؛ روز تجسم دنیایی که در آن کارگران همه نعمات این دنیا را تولید میکنند و خود قادرند زمام امور را در دست بگیرند. در چنین دنیایی نه جایی برای سرمایهداران چپاولگر و انگل صفت و نه جایی برای آنهاییکه منافعشان با این سیستم استثمار گرخورده است وجود نخواهد داشت!
🔸هیئت تحریریه رسانههای اتحادیه آزاد کارگران ایران
