بعد از نزدیک به دو هفتهِ اعتراضات خیابانی بازنشستگان تامین اجتماعی در شهرهای مختلف، بالاخره و در روز سی‌ام خرداد هیات تطبیق قوانین مجلس، مصوبه دولت در ارتباط با افزایش مستمری بازنشستگان را به دلیل تغایر با قانونْ “ابطال” اعلام کرد. این بمعنای آنست که دولت باید در مدتی محدود، این مصوبه را اصلاح کند و بر طبق مصوبه شورای عالی کار حقوق بازنشستگان غیرحداقل‌بگیر تأمین اجتماعی باید ۳۸ درصد افزوده شود. اما دولت فورا به این مسئله واکنش نشان داد و در اطلاعیه‌ای اعلام کرد که هیات تطبیق جایگاهی برای ابطال مصوبات هیات وزیران ندارد. در این اطلاعیه هم چنین آمده است که دولت “با تشکیل جلسات کارشناسی” مغایرت احتمالی این مصوبه با قانون را در “دستور کار قرار داده است”.
اینکه دولت نهایتا تَن به افزایش حقوق ۳۸ در صد بجای افزایش حقوق ۱۰ در صد بدهد همه‌اش بستگی به پیگیری بازنشستگان برای احقاق مطالباتشان و مهمتر از آن به توازن قوا بین بازنشستگان و دیگر مزدبگیران جامعه از یک طرف و حاکمان از طرف دیگر دارد. آنچه مسلم است افزایش حتی ۳۸ درصدی، در حالیکه نرخ تورم در سال جدید برای برخی از مایحتاج خوراکی ضروری به اذعان آمارهای رسمی به چند صد درصد نیز رسیده است، دردی از دردهای بازنششتگان را دوا نخواهد کرد. این میزان از افزایش حقوق و مستمری برای بازنشستگان چیزی جز تعرضِ گسترده به سفره و معیشت خانواده‌های میلیونها بازنشسته نیست.
اما آنچه که در این میان بیش از “افزایش” حقوق اهمیت دارد ارتقای آگاهی طبقاتی بازنشستگان و اتکا به نیرویِ اتحادِ جمعی برای احقاق حقوق خود است. بازنشستگان بعلت موقعیتشان در جامعه از اهرم اعتصاب محروم هستند اما آنها، در طی دو هفته گذشته، بیشترین بهره از اهرم دیگر یعنی تجمع، تظاهرات و راهپیمایی را برده‌اند. علاو بر تجمع اعتراضی در چندین شهر، راهپیمایی ۷۰۰ نفره در ۲۸ خرداد در شهر شوش و راهپیمایی حدود دو هزاره نفره در شهر اهواز در ۲۵ خرداد نشانه‌ای از عزم راسخ بازنشستگان برای احقاق حقوق خود میباشد. شعارهای رادیکال در این تجمعات نشانه دیگری از آنست که آنها هر روز بیش از روز قبل نه تنها جناحهای مختلف حکومت را مورد ضرب قرار میدهند بلکه این بار کانون‌های دست‌ساز دولتی بازنشستگان را نیز نشانه گرفته بودند. شعارهایی نظیر رئیسی قالیباف این آخرین پیام است / جنبش بازنشسته آماده قیام است؛ مرگ بر رئیسی، کانون‌های موروثی نخواستیم، نخواستیم و یا کانون‌های منفعل، استعفا، استعفا همگی نشانه‌هایی از این ارتقای آگاهی طبقاتی است. در این فضای رادیکال بوجود آمده است که عبدالملکی، وزیر کارِ دُردانه و “جوان انقلابی” استعفا میدهد و یا تا آنجاییکه به لغو مصوبه‌ی افزایش ده درصدی مستمری بازنشستگان سایر سطوح بر میگردد، دولت رئیسی در مقابلِ ابطال مصوبه افزایش حقوق بازنشستگان عقب نشینی کرده و قول بررسی این مصوبه را داده است.
در خاتمه، یادآوری این نکته نیز بسیار قابل اهمیت است که تقابل بازنشستگان و دولت در جامعه‌ای صورت میگیرد که اعتراضات و اعتصابات هر چه بیشتر گسترده و اقشار و گروه‌های اجتماعیِ هرچه بیشتری را در برمیگیرد. بازنشستگان از این فضای اعتراضی جامعه نیرو میگیرند و به نوبه خود انرژی تازه‌ای به جامعه میآورند. این جامعهِ به پاخواسته و در رأس آن مزدبگیران و کارگران و بازنشستگان خیلی خوب میدانند که نه استعفای عبدالملکی و نه ابطال مصوبه افزایش حقوق بازنشستگان هیچ دردی از دردهای آنها را دوا نخواهد کرد. اینها تنها تسخیر سنگرهایی است در مبارزه بر علیه کلیت سیستمی فاسد و چپاولگر.
🔸هیئت تحریریه رسانه‌های اتحادیه آزاد کارگران ایران
