ای دختر از خانه بیرون بیا

◉
با کوه می‌گویم
می‌گریزد
با درخت می‌گویم
برگ‌ به برگ می‌ریزد.
•••

ای دختر
از خانه بیرون بیا
می‌گویند که چشم و چراغت مرد.ــ
استخوانم سوخت
و خاکسترم در باد
گذشت.
•••

هفت قطعهٔ بالا را از مویه‌های گویش‌های کهن‌سال ایرانی ـــ لُری و لَکی و بختیاری ـــ برگردانده‌ام. این قطعاتْ سرایندهٔ مشخصی ندارد و از آیین «سووشون» گرفته تا «ساری‌خوانی» و «هورَه» و «چمریونه» و «شروه‌خوانی» امتداد یافته است. اینها معمولاً به‌طور بداهه از حنجرهٔ مادرانِ داغ‌دار بیرون آمده، سده‌ها و هزاره‌ها را ـــ سینه به سینه ـــ پیموده و امروز هم از گلوی زخم‌خون مادرانِ سیاهپوشِ دیگر شنیده می‌شود. سطرها گاه از زبان مُرده یا قتیل با بازمانده‌ سخن می‌گویند، گاه سوگواران. این هفت قطعه به «گوهر عشقی» پیش‌کش می‌شود.

آزاد عندلیبی

🔻این جنبش را سر بازایستادن نیست