امروز برای اجرای حکم یکسال حبس به زندان اوین رفتم.
این واقعیت که
ایران ابستن قیام‌های قریب الوقوع در اعتراض به افزایش و گسترش فقری بی سابقه و شدت فشارهای اجتماعی بر مردم خواهد بود ،چنان عینی و غیر قابل انکار است که مقام‌های حکومتی را ناچار به اذعان و انذار انچه پیش روی نظام است نموده و نهادهای امنیتی را به دستپاچگی برای پرونده سازی‌های پوچ و مذبوحانه برای فعالان سیاسی به امید ارعاب و ساکت کردن هر معترضی.
انچه جمهوری اسلامی هرگز نفهمید شدنی نیست.نه اجرای فله‌ای احکام چند معترض و نه انفرادی های رفقا و عزیزانمان در بندهای امنیتی و نه صدها ساعت شکنجه روانی برای اعتراف گیری،هیچ کدام نمیتواند جمهوری اسلامی را از سرنوشت محتومش،سرنگونی؛رهایی بخشد.
ایمان “ما “به تحقق رهایی،ازادی و برابری هزاران بار پر زور تر از گلوله‌های سربی جلاد است.
امروز رفتم تا برای مدتی کنار خواهران ازاد‌ه‌ام ،در بند رویای ازادی سرزمینم را ببافم تا به تاروپودش رنگ عمل بپاشم.
انجایی میروم که هوایش پر از بوی نسرین است و نیلوفر
شبهایش ناهید در اسمانمان دلبری میکند دلهایمان شوق بهار دارد و هر سپیده میخوانم ای شادی ای شادی ازادی
روزی که تو بازایی
با این دل غم پرورد
من با تو چه خواهم کرد
