با صدای فرهاد‌ مهراد

هنر گرافیتی چهره‌ی «صمد بهرنگی» /ایران همه‌اش که نباید ترسید راه که بیفتیم ترس‌مان می‌ریزد…  

این شعر در سال ۱۹۳۹ سروده شده و از آن به نام وصیت‌نامه‌ی برشت نام می‌برند

رهایم کن تا پرواز کنم بگذار بکوچم به جاده‌های بی‌برگشت! بگذار بنوشم توقف، رسالتِ پرندگان نیست اگر بمانم نخواهم خندید اگر نروم بهار -با غنچه‌ی قدم‌هایش- نمی‌آید یک روز سرتاسر سرزمینم را بال می‌گشایم و ترانه‌های گمنامم وردِ زبان‌ها می‌شوند «احمد کایا» عکس از جواد شیدا  

من به باغ گل‌سرخ همره قافله‌ی رنگ و نگار به سفر رفتم از خاك به گل… رقصِ رنگینِ شکفتن را درچشمه‌ی نور مژده دادم به بهار. من به باغ گل سرخ زیر آن ساقه‌ی تر عطر را زمز‌مه کردم تا صبح. من به باغ گل سرخ در تمام شب سرد روشنایی راخواندم با آب و […]

 

دوم مرداد ۱۳۷۹

سالِ بی‌باران، جُل ‌پاره ‌یی‌ست نان؛ به رنگِ بی‌حُرمتِ دل‌زدگی به طعمِ دشنامی دشخوار و به بوی تقلب. ترجیح می‌دهی که نبویی نچشی، ببینی که گرسنه به بالین سر نهادن گُوارا تر از فرو دادنِ آن ناگُوار است. سالِ بی‌باران آب نومیدی‌ست. شرافتِ عطش است و تشریف پلیدی توجیهِ تیمم. به جِدّ می‌گویی: «خوشا عَطْشان […]