روز جهانی کارگر٬ یادمان اتحاد و مبارزه طبقاتی تاریخی کارگران جهان علیه استثمار امسال در شرایطی فرامی‌رسد که ما کارگران ایران حتی در “جنگی اعلام نشده” هم نیستیم! دولت با تصویب لایحه حداقل افزایش دستمزد٬ علیرغم تورم افسارگسیخته بروشنی خود را ضامن و نماینده‌ی طبیعی منافع صاحبان سرمایه اعلام کرده است! تصویب طرح «مولد سازی» به هدف خصوصی کردن سرمایه‌ها و خدمات ملی و توافق‌های تجاری بین‌المللی و تزریق ارز هم٬ نتیجه‌ای جز فربه‌تر شدن سرمایه‌داران و فقیرتر شدن ما نخواهد داشت. در کنار اینها، افزایش قیمت سوخت، با اسم رمز «آزاد سازی» و تورم حتمی چند برابری در پی آن، وضع معیشتی را به نقطه غیر قابل تحملی خواهد رساند. مبارزه ما کارگران اکنون نه تنها برای تحمیل حقوق اولیه مان٬ بلکه مبارزه برای «زندگی شرافتمندانه» در نظمی ست که بر اساس استثمار بنا شده است!
ما به گلوله بستن اعتراضات صنفی، شلاق زدن همکارانمان در کارخانه و دهه‌ها زندان و شکنجه‌ی فعالین کارگری را از یاد نمی‌بریم و خوب می‌دانیم که دستگاه استثمار تنها دو راه را نشان می‌دهد: یا باید برده‌های سربراهی باشیم و تنها به تولید سود برای چرخ استثمار بپردازیم و یا آنکه پاسخ اعتراضات‌مان را با گلوله و زندان بگیریم!
خیزش سراسری در ماه‌های گذشته و مبارزه‌ی فداکارانه‌ی مردم٬ بخوبی نشان داد داشتن حیاتی شرافتمندانه بدون نابرابری و استبداد، تنها با پیوند مبارزات گوناگون علیه لایه‌های مختلف ستم ممکن می‌شود. اگر می‌خواهیم روزی این مرگ تدریجی از میان برود، باید مبارزه در کارخانه‌ها و خیابان‌ها را ادامه بدهیم و راهی نو برای سعادتی جمعی طرح کنیم. راهی که با اتحاد صفوف بی‌شمار کارگران و زحمتکشان، با متوقف کردن چرخ‌های تولید، با پیوستن به مبارزه‌ی فداکارانه‌ی زنان و ملت‌های تحت ستم برای رهایی از نابرابری و تحقیر و استثمار آغاز می‌شود و چشم انداز یک زندگی آزاد و برابر را نوید می‌دهد؛ حیاتی جمعی که آحاد انسان‌های این سرزمین، از حق رفاه، حق مداخله و تصمیم‌گیری، و از کرامت انسانی برای تعیین سرنوشت و زندگیشان برخوردار باشند.
اتحاد ما با یکدیگر درمناطق صنعتی، کارخانه‌ها و کارگاه‌های کوچک و بزرگ، تشکیل کمیته‌ها و شوراهای محل کار و سازماندهی اعتصابات، قدمی اساسی برای پا گذاشتن در این راه است. مبارزات‌مان هر شکلی که داشته باشد، میتواند مدرسه‌ای باشد که در آن رابطه‌ی برابر انسان‌ها را برای جامعه‌ی فردا تمرین کنیم، همین مبارزات شرایط لازم برای سازماندهی اعتصاب در محل کاررا نیز، چه برای گرفتن حقوق زیرپاگذاشته شده‌مان باشد، و چه اخطاری سیاسی به حکومت، فراهم می‌کند. گسترش و همه‌گیرشدن اعتصابات عظیم کارگران پیمانی نفت و پتروشیمی از روز اول اردیبهشت، نقطه عطفی در مبارزه‌ی متشکل کارگران علیه هجوم لجام گسیخته‌ی سرمایه‌داران و دولت آنان است و در صورت حمایت گسترده‌تر و سراسری کارگران، میتواند تجربه‌ی تاریخی دیگری را در مبارزات ما رقم بزند.
زنده باد اعتصاب ، زنده باد انقلاب!
زنده باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
اردیبهشت ۱۴۰۲
🔸پیام ارسالی
