✍ جعفر عظیم زاده
رفقا
ده سال از کمپین چهل هزار نفری ما کارگران برای افزایش حداقل مزد در سالهای۱۳۹۳- ۱۳۹۲ که شما رفقای عزیزم با جان و دل برای آن جنگیدید گذشت.
بازجویان وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران پس از دستگیریمان در پی آن کارزار در نیمه شب دهم اردیبهشت ماه ۱۳۹۳ اعلام کردند همه اعتراضات کارگران در سطح کشور زیر سر شماست و ما بساط همه ی شما و اتحادیه آزاد کارگران ایران را جمع میکنیم.
آنان در نیمه شب دهم اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۳ در کمال وحشی گری درب منزل ۴۸ متری پروین محمدی را که یگانه دخترش در خانه یکه و تنها از وحشت اشک میریخت دو نصف کردند و وارد منزل شدند.
در آن نیمه شب آنها موفق به دستگیری من و جمیل شدند و نزدیک صبح تیم ده نفره دستگیری، در حالی که من و جمیل در داخل ماشین دست بند به دست بودیم در یک طباخی کله پاچه ای خوردند و دستگیری ما را جشن گرفتند.
اما موفق به دستگیری پروین محمدی و شاپور احسانی راد نشدند. آنان با گریز شجاعانه از دست ماموران و سپری کردن شب در بیابانهای اطراف تهران، توانستند خود را صبح ۱۱ اردیبهشت ماه با مهارت به تجمع فراخوان داده شده توسط اتحادیه در مقابل وزارت کار برسانند و آنجا دستگیر شدند.
رفقا
این دون صفتان تصورشان بر این بود که ما، کارگران را تحریک و بساط غارتگریهای آنان را بر هم میزنیم.
امروز من اعتراف میکنم: آری ما بساط حکومت دزدان و غارتگران را بد جوری به خطر انداخته بودیم اما تحریک کارگران حرف مفتی بود.
ما را زدند و سرکوب کردند، من و جمیل و بعدها ناهید، نسرین، شاپور، پروین و دوستان بخش کارگران ساختمانی اتحادیه را در قلعه حسن خان دستگیر و متلاشی کردند. اما کارگران در جای جای کشور آرام نگرفتند. چرا که ما در اتحادیه آزاد کارگران، تنها قطره ای کوچک از دریای بیکران اعتراض و اعتصاب و حق خواهی طبقه کارگر ایران بودیم.
مایلم همینجا به شما رفقای دربندم بگویم:
رفقا! امروز جنبش کارگری ایران بسیار بزرگ تر، آزموده تر و تاثیر گذارتر از ده سال پیش است و ما همچنان ایستاده ایم.
امروز کارگران و همه مزدبگیران زحمتکش کشور از شاغل و بازنشسته در صنایع فولاد و نفت و گاز و پتروشیمی تا مخابرات و آموزش و پرورش، تا بیمارستانها و بخش خدمات و….، موفق به چنان خودسازماندهی شگرفی شده اند که قادر خواهند شد برای اولین بار در تاریخ ۱۲۰ ساله ایران نقشی آگاهانه، تعیین کننده و تاریخ ساز در سیر تحولات سیاسی و اقتصادی ، اجتماعی کشور ایفا کنند.
رفقای عزیزم
دور نیست روزهای پرشکوهی که شما و همه زندانیان سیاسی دربند را روی دوش هایمان از بند ستم و استبداد رها سازیم و دوشادوش همه کارگران و جنبشهای بزرگ اجتماعی در کشور، جامعه ای آزاد و برابر و بدون ستم و استبداد و استثمار را پی افکنیم.
نوروز بر شما و همه زندانیان سیاسی فرخنده باد
جعفر عظیم زاده ۲۹ اسفند ماه ۱۴۰۳
