۱۶ مهر, ۱۴۰۳

طرح حمایت از کارخانجات و واحدهای تولیدی و صنعتی؛ وقتی جای مجرم و شاکی عوض میشود!

طرح حمایت از کارخانجات و واحدهای تولیدی و صنعتی؛ وقتی جای مجرم و شاکی عوض میشود!

در روز سه‌شنبه ۷ دی‌ماه مجلس شورای اسلامی رسیدگی به طرح “حمایت از کارخانجات و واحدهای تولیدی و صنعتی” را بر مبنای دو فوریت تصویب کرد تا ظرف روزهای آینده در صحن علنی مجلس بررسی و به رای گذاشته شود. براساس این طرح دستگاه قضایی به منظور اجتناب از تعطیلی کارخانجات و واحدهای تولیدی باید از اقداماتی که منجر به بازداشت مدیران و کارفرمایان واحدها می‌شود، خودداری کند و دستگاه‌های مرتبط باید با تعیین دیون احتمالی خود، اقدامات تامینی و توسعه‌ای را در پیش گیرند تا ظرفیت تولید واحد افزایش پیدا کند. بر این اساس هیچ یک از اقدامات طلبکاران نباید منجر به تعطیلی واحد تولیدی و توقیف اموال و حساب‌های مدیران این واحدها و حتی بازداشت آن‌ها شود. تا آنجاییکه به طلبهای سازمان تامین اجتماعی از دولت برمیگردد اگر این سازمان پیگیر مطالبات خود شود رسما و قانونا مشمول مجازات‌های مندرج در “قانون مجازات اسلامی” خواهد شد. قانونی شدن این طرح یعنی قرار گرفتن سازمان تامین اجتماعی در جایگاه مجرم (بخاطر پیگیر شدن مطالباتش) و قرار گرفتن دولت در جایگاه شاکی از سازمان تامین اجتماعی! و این در حالی است که بقول احمد اثنی عشری، رییس کمیسیون مالیات، کار و تامین اجتماعی اتاق بازرگانی، صنایع و معادن و کشاورزی خراسان رضوی تاکنون بدهی دولت به سازمان تامین اجتماعی به ۴۵۰ هزار میلیارد تومان رسیده و پیش بینی می‌شود سالانه ۱۴۰ هزار میلیارد تومان به این بدهی اضافه شود. به گفته او سازمان تامین اجتماعی به سرعت در حال سوق یافتن به سمت ورشکستگی است.
این دزدی از سفره محقرِ کارگران و بازنشستگان، در صورت قانونی شدن این طرح،  آنچنان آشکار است که صدای نهادهای دست‌ساز حکومتی و “فعالین کارگری” آنها نیز در آمده است. منجمله حسن صادقی، معاون دبیرکل خانه کارگر و رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری، با اشاره به تصویب دو فوریت این طرح میگوید بر اساس این طرح، نهادی مانند سازمان تامین اجتماعی رسما و قانونا به عنوان «مانع تولید» تلقی می‌شود و دیگر نمی‌تواند برای دریافت حق بیمه‌های کارگران اقدام کند. یا اینکه علیرضا محجوب، دبیر کل خانه کارگر، میگوید سازمان تامین اجتماعی به شکل عادی هم از انباشت مطالبات خود آسیب می‌بیند و “حالا طرحی در قالب دو فوریت درآمده که اساسا همین رمق باقی مانده را هم از سازمان می‌گیرد.” در این  میان سخنان علی بابایی، رییس فراکسیون کارگری مجلس بسیار جالب است! او میگوید نمایندگان مجلس کارگران و بازنشستگان را “درک” میکنند و اینکه بحث فوریت تصویب این طرح، از نظر آقای قالیباف، بخاطر “مشکلی” است که بانک ها ایجاد کرده اند. او در ادامه میگوید اما نمایندگان مجلس در جزییات قانون “دغدغه” سازمان و کارگران و بازنشستگان را درنظر میگیرند. همه اینها در حالی صورت میگیرد که به قول عید علی کریمی “یکی دیگر از این فعالین صنفی” تصویب این طرح دو فوریتی برای حذف آیین نامه اجرایی ماده ۵۰ قانون تامین اجتماعی است. آیین نامه اجرایی که به “تصویب مراجع ذیربط ” رسیده و هم اینک ملاک و مبنای محاسبات و وصول مطالبات سازمان از کارفرمایان می‌باشد.
در همین جا باید به نهادهای دست ساز حکومتی درشوراهای اسلامی، خانه کارگر و  نهادهایی نظیر اتحادیه پیشکسوتان و  “فعالین کارگری” آنها گفت شما که یکبار هم در تجماعات “یکشنبه اعتراض” بازنشستگان شرکت نکرده و یا از این تجماعات آنها حمایت نکردید چه شده است که یکباره بفکر آنها افتاده اید! واقعیت آنست که “دغدغه” شما نه بخاط کارگران بلکه بیش از هر چیز بخاطر بی آبرو شدن خودتان است! شما نگران آن هستیدد که دیر یا زود به سرنوشت  شوراهای اسلامی در گروه ملی فولاد اهواز و هفت تپه گرفتار شوید که در اولی  کارگران حتی اجازه برگزاری انتخابات شورای اسلامی را ندادند و با فضاحت تمام مجریان آن را از کارخانه بیرون انداختند و در دومی کارگران شورای اسلامی را منحل اعلام کرده و درِ آن را گِل گرفتند. شما نگران آن هستید که دیر و یا زود تشکلات واقعی کارگران و دیگر مزدبگیران در همه جا سر بر آورد و دیگری جایی برای “چانه زنی”  با دولت و مجلس برای شما نماند.
اما تا  آنجاییکه به بازنشستگان برمیگردد  واقعیت آن است که آنها خیلی وقت است که  راه خود را پیدا کرده اند و فریب وعده و وعیدهای نمایندگان مجلس، دولت و نهادهای دست‌ساز حکومتی را نمیخورند. آنها با شعارهایی نظیر  “تا حق خود نگیریم، از پا نمی‌نشینیم”، “دولت  انقلابی، وعده های توخالی”، “فریاد فریاد، از این همه بیداد”، ” تنها ره رهایی از سفره های خالی، فریاد در خیابان”، “کشور ما رو گنجه، بازنشسته در رنجه” و در کف خیابان به مصاف دولت و مجلس میروند.

آنها هم چنین و در مسیر مبارزه خود می آموزند که تنها در اتحاد با دیگر مزدبگیران و دیگر اقشار محروم جامعه است که میتوانند به مصاف کل حاکمیت بروند و آنرا وادار به عقب  نشینی کنند.

پیش بسوی اتحاد و همبستگی سراسری معلمان، کارگران و تمامی مزدبگیران با دیگر اقشار محروم جامعه!

 🔸گروه ادمین رسانه‌های اتحادیه آزاد کارگران ایران

قبلی «
بعدی »

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

ویدیو شاخص

دسته ها