✍ مرتضی شریفی
این اولین بار نیست که وزیر کارِ شارلاتان دهن باز میکند و اظهار “عقیده” میکند که امید به زندگی در ایران به ۷۵ سال افزایش پیدا کرده و ۵۵ سالگی برای “بازنشستگی زود” است. در همین جا باید اضافه کنیم که این وزیر حقه باز “فراموش” میکند که بگوید کارگران به شرطی میتوانند در سن ۵۵ سالگی بازنشسته شوند که حداقل ۳۰ سال سابقه کار داشته باشند. ولی ۳۰ سال بهره کشی از کارگران برای حاکمان و کارفرمایان کافی نیست! او قبلا هم اظهار فضل کرده بود که نرخ امید به زندگی در ایران بالغ بر ۷۸ سال شده است و در یک “شوخی” که در خور خودش و دیگر دست اندرکاران ضد زن حکومتی است گفته بود؛ “یعنی تازه برای ۵۳ ساله‌ها باید بزنیم به تخته و برویم خواستگاری”! البته کارگران و دیگر اقشار زحمتکش جامعه با این شارلاتانیسمی که دیگر به یک خصیصه جاافتاده در میان دست اندرکاران حکومتی تبدیل شده است آشنایی دارند.
شارلاتانیسمی که همین وزیر کار گستاخانه ادعا کرد که کارگران با “قناعت” کردن میتوانند با حداقل دستمزد مصوبه شورای عالی کار زندگی کنند! علم الهدی مفت خور بمردم مشهد نهیب زد که از گرانی گلایه نکنند و “به جای مرغ اشکنه و پیازداغ بخورند”! و “رئیسی دروغگو” وعده ساخت یک میلیون مسکن در سال برای مردم داد!
اما این وزیر کار شارلاتان بخوبی میداند که در ورای این چاپلوسی از کارگران، دست اندرکاران حکومتی چه نقشه های جنایتکارانه ای در سر دارند. حکومتی که کشتی آن بگل نشسته است بهر دری میزند تا هرچه بیشتر بار بحران سیستم ورشکسته خود را بدوش کارگران و دیگر اقشار زحمتکش جامعه بیندازد. بالا بردن سن بازنشستگی بخشی از این نقشه شوم است! باید سن بازنشستگی را بالا ببرند تا بتوانند کارگران را تا آنجائیکه رمقی در تن دارند وادار به کار برده وار نمایند.
واقعیت آنست که تلاش طبقه سرمایه دار برای افزایش سن بازنشستگی فقط محدود به ایران نمیباشد. این یک روش کلاسیک و شناخته شده در دنیای سرمایه داری است که هرزمان و در هرجا این نظام به بحران میرسد پس گرفتن هر آنچه که طبقه کارگر جهانی در طی یک مبارزه خونبار بدست آورده است در دستور کار قرار میگیرد. افزایش سن بازنشستگی یکی از این راه های شناخته شده است. بالا بردن سن بازنشستگی از ۶۲ سال به ۶۴ سال در فرانسه علیرغم مبارزه کارگران که ۲۸ شهر فرانسه را در برگرفت و سه و نیم میلیون نفر در تظاهرات مارس امسال شرکت کردند یک نمونه است. دولت مکرون این طرح ضد کارگری را با دور زدن مجلس به تصویب رساند. این مسئله نشان میدهد طبقه سرمایه دار هروقت که مقتضی بدانند چهرهِ ظاهر فریبِ دموکراسی را کنار گذاشته و چهره واقعی خود که همان دیکتاتوری طبقه سرمایه دار را عیان میکند. اما کارگران و بازنشستگان در ایران که از همان تشکل های رفرمیستی و دموکراسی سرمایه داری کشورهای غربی محروم هستند راهی بجز تجمعات خیابانی در مقابل حاکمان دیکتاتور و کارفرمایان ندارند. آنها با شعار همیشگی خود، “فقط کف خیابان بدست میاد حقمون”، نشان میدهند که آنها در دام فریب کاری های امثال وزیر کار شارلاتان نمی افتند و از هر وسیله ممکن برای احقاق حقوق مسلم خود استفاده میکنند.
کارگران در ایران تنها در یک اتحاد طبقاتی و همبستگی با دیگر مزدبگیران جامعه و در یک تغییر موازنه قوا به نفع خود و دیگر مزدبگیران جامعه است که میتوانند زمام امور خود را در دست بگیرند و تعیین نمایند که آنها تا چه زمانی باید کار کنند و در چه زمانی بازنشسته شوند. تنها با اعتصابات سراسری توام با تظاهرات خیابانی است که میتوان و باید به مصاف مفت خواران زالو صفتی که این اوضاع جهنمی را برای جامعه بوجود آورده اند رفت. این سیستم ضد انسانی باید واژگون و بجای آن سیستم اقتصادی-سیاسی و اجتماعیِ بدور از تبعیض و استثمار انسان از انسان بنا نمود.
✍ مرتضی شریفی
