در روز روز پنجشنبه ۱۹ اسفندماه وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی با اعلام “یک خبر بسیار خوب برای جامعه کارگران” از افزایش ۵۷.۴ درصدی مزد حقوق کارگران خبر داد. بدنبال آن، “نمایندگان کارگران در شورای عالی کار” نیز از این افزایش دستمزد اظهار خوشحالی کردند. منجمله فرامرز توفیقی، از “نمایندگان کارگری” در شورای عالی کار، گفت: این نتیجه، نتیجهی خوبی است؛ میتواند به بهبود شرایط معیشتی کارگران کمک کند اما به شرط اینکه دولت به وظایف خود به خوبی عمل کند. علیرضا محجوب، دبیر کل خانه کارگر از “خوش درخشیدن نمایندگان کارگران در شورای عالی کار” سخن گفت و اینکه در “شرایط سخت، موفقیت مهمی” را به دست آوردند. این خبر بسیار خوب برای جامعه کارگران! این نتیجه خوب! و بالاخره این موفقیت مهم! همان افزایش حداقل دستمزد کارگران تحت پوشش قانون کار به مبلغ چهار میلیون و صد و هفتاد و نه هزار تومان برای سال ۱۴۰۱ بود!
فریبکاری و بی شرمی این آقایان واقعا حد و حصری ندارد! آمار و ارقام اعلام شده از طرف خودشان بیشتر از هر چیز دیگری گویای این مسئله است. کمیته مزد وابسته به کانون عالی شوراهای اسلامی کار در آبانماه، هزینه سبد معیشت را ۱۱,۵ میلیون تومان برآورد کرده و بنا بر اعلام ریاکارانهی خود “شورای عالی کار” این هزینه هشت میلیون و نهصد و پنجاه هزار تومان اعلام شده بود. محجوب در روز ۱۲ اسفند ۱۴۰۰ در گفتوگو با خبرگزاری ایلنا گفت: حداقل دستمزد تعیین شده برای کارگران، در بهترین حالت تنها دو سوم سبد معیشتی تعیین شده از سوی شورای عالی کار را تأمین خواهد کرد. او هشدار داد: حذف ارز ترجیحی بر نرخ تورم در سال آینده تاثیر میگذارد و قیمت تمام شده اقلامی مانند نان، سیب زمینی و خوراکیهای وابسته به نهادههای دامی ۶ تا ۸ برابر افزایش مییابد. اگر ما خط فقر بالای ده میلیونی مورد توافق دست اندرکاران دولتی را نیز مبنا قرار دهیم آنوقت عمق فریبکاری این آقایان آشکارتر میشود. این آقایان آشکار و پنهان اظهار خوشحالی میکنند که دستمزد پایه کارگران حداقل یک قدم به خط فقر نزدیک شده است.
واقعیت آنست در شرایطی که کارگران از داشتن هرگونه تشکل کارگری که صدای آنها را در مقابل کارفرمایان و دولت حامی آنها نمایندگی کند محرومند؛ هرگونه صدای حقطلبی و مطالبهگری از طرف کارگران پاسخ اخراج از کار و زندان میگیرد؛ در چنین شرایطی است که اعضای شورای عالی کار بخود اجازه میدهند که این حمله به معییشت میلیونها خانواده کارگری را به عنوان خبر خوش و موفقیت مهمی برای کارگران اعلام کنند و لابد از کارگران نیز میخواهند که در این “خبر خوش” با آنها شریک شوند! ولی این وضع دیر یا زود تغییر خواهد کرد!
کارگران هر روزه و در همه جا با اعتصابات و اعتراضاتْ، انزجار خود را از این سیستم غیرانسانی نشان میدهند. آنان هر روز میآموزند که تنها راه نجات آنها در اتحاد و همبستگیشان است. همین اعتصابات و اعتراضات همچون کلاس درسی است برای آماده کردن آنها برای نبردهای بزرگتر و تعیین تکلیف نهایی با این سیستم استثمارگرانه.
پس بیاییم تا تشکلهای خود را با هر درجه سازماندهی بر پا کنیم، اعتراضات خود را به همدیگر پیوند دهیم، از اعتراضات همدیگر حمایت کنیم، به اعتراضات سراسری معلمان و بازنشستگان بپیوندیم و از زندگی و هستی خود به دفاع برخیزیم.
هیئت تحریریه رسانههای اتحادیه آزاد کارگران ایران
