✍️ مرتضی شریفی
به گفته کارشناسان اگر یک کارگر ۱۰۰ درصد درآمد خود را پس‌انداز کند، نزدیک به نیم قرن طول می‌کشد تا خانه بخرد و یا اینکه تمام درآمد کارگران هم کفاف اجاره بهاء را نمی‌دهد. افزایش پدیده هایی نظیر اتوبوس خوابی، کانکس خوابی و پشت بام خوابی و گورخوابی، رانده شدن هرچه بیشتر مزدبگیران شهرهای بزرگ و صنعتی به نواحی حاشیه نشین این شهرها بخصوص به نواحی حاشیه نشین شهر تهران، همگی خبر از “فاجعه بزرگ” مسکن را میدهند. در چنین اوضاع و احوالی است که شارلاتانی بنام خشایار باقرپور، رئیس اتحادیه تعاونی‌های عمرانی تهران مدعی یافتن راه حلی برای این فاجعه بزرگ اجتماعی شده است! طرح مسکن ۲۵ متری برای متاهلان و مسکن ۱۷ متری برای مجردها! باقر پور، در مصاحبه اختصاصی با تجارت‌نیوز، مدعی است که اینها طرحی است “برای افزایش جمعیت و در راستای سیاستهای کلی نظام”! علاوه بر این، او در جواب منتقدین این طرح آنها را به “منزل حضرت علی” در نجف مراجعه میدهد تا متوجه شوند “اندازه” آن چقدر بوده است!
در همین جا باید یادآوری کنیم که به گفته طراحِ مسکن ۲۵ متری، اگرچه این طرح برای دو نفر به اضافه یک فرزند زیر دو سال طراحی شده است ولی اگر “پنج نفر” هم رفتند داخلْ مانند “استفاده از موتورسیکلت است”! و اینکه نمیتوان حقوق مالکانه افراد را “سلب” کرد. به عبارت دیگر، از همین الان چراغ سبز برای سکونت پنج نفر هم روش شده است. خلاصه اینکه باقرپور به همه‌ی جوانب این طرح فکر کرده و حتی جواز ساختن مسکن ۲۵ متری را نیز “کسب” کرده است. منتهی به گفته او، با توجه به “منافع سازمانی” نمیتواند “جزییات” آنرا مطرح کند.
به باقرپور و باند او در حکومت که اجازه میدهند این آلونکها را به اسم مسکن به کارگران و دیگر زحمتکشان قالب کنند تا هر چند نفر که بخواهند در آنها زندگی کنند، باید گفت شرمتان باد! آیا شما و فرزندانتان حاضرید برای یکروز هم که شده در این زندانهای به اسم مسکن زندگی کنید.
طرح مسکن ۲۵ و ۱۷ متری اگرچه ظاهرا ابتکار رئیس اتحادیه تعاونی‌های عمرانی تهران میباشد ولی ذره ای از بار مسئولیت دست‌اندرکاران حکومتی در بوجود آمدن فاجعه مسکن را کم نمیکند.
وزیر کار، وزیر اقتصاد و شهردار تهران ابلهانه فکر میکنند با مخالفت کردن با این طرح، حال به هر دلیل و یا بخاطر بند و بست های جناحی، میتوانند از زیر بار انتقادات به این طرح شانه خالی کنند. ولی باید به این عالیجنابان گفت وقتی شما راه حلی برای پدیده هایی نظیر اتوبوس خوابی، کانکس خوابی و پشت بام خوابی و گورخوابی ندارید آنوقت عده ای پیدا میشوند و گستاخانه برای فروش ساختن این آلونک ها به اسم مسکن بازار گرمی میکنند. اگر راست میگویید چرا بعنوان دولت و نمایندگان مردم از باقر پور و کسانیکه به او مجوز ساخت داده اند و بخاطر تخطی او از همان “قانون اساسی” که شما قبول دارید شکایت نمیکنید! نخیر! همگی شما همچون باقرپور و باند او دروغ گو و مکار هستید!
واقعیت آنستکه فاجعه مسکن را باید در بستر آن سیستم اقتصادی و سیاسی ای بررسی کرد که دزدی، رشوه، رباخواری و باندبازی از کاراکترهای اصلی آنند؛ سیستمی که تورم در آن بیداد میکند و در نتیجهْ همه ی مایحتاج ضروری مردم منجمله مسکن روز بروز گرانتر و خرید مسکن به صورت رویایی برای کارگران و دیگر اقشار فقیر و زحمتکش جامعه در میاید. اما جواب دست اندرکاران حکومتی به این مشکلات اجتماعی منجمله مسئله مسکن چیست! حیله و دروغ توام با سرکوب برای هرگونه صدای اعتراضی! و البته در چنین سیستم غارتگر و چپاولگری است که شارلاتان هایی نظیر خشایار باقر پور میتوانند جولان دار میدان بشوند و با فروش آلونک هایی به اسم مسکن حاصل کار کارگران و دیگر زحمتکشان جامعه را به جیب بزنند.
علاوه بر این، در سیستمی که حاکمان به معیشت و منزلت کارگران و دیگر مزدبگیران جامعه به اندازه پشیزی ارزش قائل نیستند؛ در سیستمی که در آن کارگر معدن را بخاطر احقاق حقوقش شلاق میزنند؛ آری در این سیستم بردگی مدرن میتوان تصور کرد که “سهم” مردم کارکن و زحمتکش در کشور پهناوری مثل ایران بیشتراز همان آلونک های ۱۷ و ۲۵ متری نباید باشد!
وقتی کارگران و دیگر مزدبگیران جامعه صاحب جامعه شوند و در شوراهای مردمی برای زندگی و معیشت خود تصمیم بگیرند؛ آنوقت بی مسکنی و اجبار افراد به زندگی در مسکنِ پایینتر از استاندارهای شایسته یک زندگی انسانی غیرقانونی خواهد شد و مراجع دولتی موظف به فراهم کردن فوری مسکن مناسب برای کلیه شهروندان خواهند شد.
تنها با اتحاد و همبستگی بین کارگران و دیگر مزدبگیران جامعه و تنها با سیاست های مبتنی بر یک افق انسانی است که میتوان بر این فاجعه بزرگ جامعه فایق آمد.
✍️ مرتضی شریفی
